Over de keuze van Pim Lammers…

 

De kunstenaar maakt zijn kunst en laat aan het publiek over wat er mee te doen. Wat er van te vinden. Negeer je het, roert het je, of shockeert het je?

Meestal is kunst een afspiegeling van de maatschappij. Maar wat als die kunst datgene weerspiegelt waar de maatschappij nog niet goed mee om weet te gaan?

Ik heb de berichten over Pim Lammers met nieuwsgierigheid gelezen. Met verve heeft hij een kunstproduct aan het publiek over gelaten, dat nog niet weet wat met het onderwerp te doen.

Ik las het stuk ‘Trainer’ van Pim Lammers en werd er ongemakkelijk van.

Pim Lammers heeft de lezer op geen enkele wijze gespaard en laat zelfs het morele vraagteken over aan het publiek.

 

Net als Pim Lammers spaar ik in mijn boek “Herman, Duisternis in het licht” de lezer minimaal waar het gaat om de gruwelijkheden die broeder Daniel de hoofdpersoon aan doet. Maar ook spaar ik de lezer niet als Herman hier fysiek op reageert. Ik heb bewust de lezer meegenomen in de gruwel van de daden. Mijn medelezers waren blij als ze de eerste twee hoofdstukken achter zich gelaten hadden. Zelf heb ik er bewust voor gekozen om expliciet duidelijk te zijn over het kwaad dat zich achter deze daad bevind. Ondanks dat ik mijn lezer voor vol aan wil zien en denk dat die zelf een mening kan vormen, ben ik mij er van bewust dat er mensen zijn die heftig kunnen reageren op dingen die hen niet zinnen. Toch vind ik het nodig om het verhaal van het slachtoffer niet aan de oppervlakte te houden, maar de lezer mee te nemen in wat er exact gebeurt.

Het is bespreekbaar als kinderen misbruikt zijn.  Maar dat houdt slechts in dat we een cognitief begrip van de ernst van de situatie hebben, en altijd comfortabel op afstand gehouden worden waar het het werkelijke leed betreft. Het laat het werkelijke slachtoffer eenzaam achter met goede bedoelingen die de kern niet raken.

 

Pim Lammers brengt ophef met diepgang over een onderwerp dat zich verborgen in deze maatschappij afspeelt. Dat juist de daad die voor verwarring zorgt zo expliciet geuit wordt, kan ik waarderen. Laat het uit het ondergrondse komen, uit de eenzaamheid van de slachtoffers.

Maar of een kind het prettig vindt of niet, ze zijn kwetsbaar, en dat mis ik in zijn gepubliceerde stuk.

Ik denk om die reden wel dat Pim Lammers er beter aan had gedaan de lezer iets meer te helpen met zijn morele visie hierover. De lezer wordt dan niet afgeleid door vraag naar wat de bedoelingen van de schrijver zijn. Zo komt juist de verwarring die een dergelijke ervaring bij zo’n jongen te weeg brengt beter over bij de lezer.